Voldaan gevoel

Gisteravond voor het eerst sinds zo'n 10 maanden weer een hele wedstrijd gevoetbald. Ik moet zeggen een heerlijk gevoel. Achterin de nul gehouden en een mooie 4-0 overwinning behaald. Dat het zo'n wedstrijd was waarbij het belangrijkste was dat ik moest oppassen niet te nonchalant te worden, dat doet aan de prestatie op zich natuurlijk niet af ;-). Na de wedstrijd werd me door een toeschouwer van de tegenpartij nog even verteld dat ik de beste was, op mijn sceptische blik vertelde hij dat hij serieus was. Toch wel leuk om te horen, ego weer gestreeld. Misschien heeft het er mee te maken dat de tegenstander dit jaar voor het eerst competitie gaat spelen (ok, er zaten wat speelsters tussen die wel eerder elders hadden gespeeld) en dat de meeste speelsters uit m'n eigen team nog niet waren geboren toen ik begon met voetballen, toch wel een schokkende constatering.

Werd ik, toen ik wilde gaan slapen, geconfronteerd met een probleem, hoe groot? Het leuk onoplosbaar, maar omdat onoplosbaar toch geen optie was, is het toch gelukt: M'n lenzen uit m'n ogen krijgen. Aangezien ik daarvoor altijd de middelvinger en duim van m'n rechterhand gebruik, wordt het heel lastig als je een of ander windsel om de bewuste duim hebt. Na verschillende andere vingers en ook m'n andere hand geprobeerd te hebben kwam ik tot de conclusie dat dat niet zou werken. Dus uiteindelijk toch maar geprobeerd met windsel en al. Dat bleek toch de juiste oplossing te zijn. Nu moet ik zeggen dat het windsel voor dat doel gereduceerd is tot simpele pleister. Dat scheelt een stuk.

Vandaag maar weer even rustig aan doen na zo'n eneverende dag. M'n boek is nog niet uit, en mocht dat wel gebeuren vandaag, dan heb ik nog een sleutel van een huis waar nog een heleboel boeken staan die ik nog niet heb gelezen. Ik zou natuurlijk ook boeken uit m'n eigen kast kunnen pakken, maar vond dat van die sleutel ook wel leuk staan in m'n verhaal. Eerst maar eens lezen hoe het met Benny, Eve en Nan afloopt. (En met onze olympische sporters natuurlijk.)